PAUL Bogumił,

(1916-1998), rolnik, dyrektor kombinatu. Ur. 10 czerwca w Siennicy Królewskiej na Lubelszczyźnie jako syn rolnika Piotra i Marii Pec. Ukończył szkołę powszechną w Tarnogórze, a następnie został uczniem Seminarium Nauczycielskiego w Szczebrzeszynie. Po trzech latach, wskutek nagłego pogorszenia się warunków materialnych w rodzinie, musiał przerwać naukę i w 1934 zaczął odbywać praktykę w 750-hektarowym gospodarstwie Kazimierza Chruścikowskiego w Wierzchowinie, specjalizującego się w uprawie zbóż oraz hodowli bydła i ryb. W 1936, po uzyskaniu doskonałych referencji, objął stanowisko rządcy w 500-hektarowym majątku Michałów, wchodzącym w skład Ordynacji Zamojskich. Zdobył tam umiejętności w zakresie agrotechniki i zootechniki oraz rachunkowości rolnej. W majątku tym przepracował okres okupacji, będąc jednocześnie żołnierzem Armii Krajowej. W 1945 Michałów stał się pierwszym państwowym gospodarstwem rolnym specjalizującym się w hodowli bydła zarodowego oraz koni. W 1946 otrzymał propozycję objęcia kierownictwa stadniny koni oraz fermy hodowlanej bydła i trzody chlewnej w Bogusławicach (pow. kolski). W 1948 powołano go na agronoma Zespołu Państwowych Gospodarstw Rolnych w Mchowie na Kujawach, gdzie 1 marca 1950 mianowano go dyrektorem zespołu. W 1952 otrzymał przeniesienie na równorzędne stanowisko do zespołu Bieganowo (pow. wrzesiński), w skład którego wchodziły jeszcze gospodarstwa w Bugaju i w Paruszewie. W 1956 ukończył kurs inżynierski Naczelnej Organizacji Technicznej i po złożeniu egzaminu przed państwową komisją weryfikacyjną uzyskał dyplom inżyniera rolnika. Na początku 1957 otrzymał nominację na kierownika Inspektoratu Państwowych Gospodarstw Rolnych na powiaty Września i Słupca, natomiast po reorganizacji został dyrektorem Kombinatu PGR Bieganowo (1964) obejmującego sześć gospodarstw rolnych. Kombinat nastawiony był na uprawę zbóż, ziemniaków i buraków cukrowych, ale wkrótce ważnym kierunkiem stała się hodowla młodego bydła opasowego na rzeź, w tym, na eksport. Notowano też wysokie osiągnięcia w owczarstwie. Równolegle rozwijał hodowlę zwierząt łownych: łań, danieli, dzików, bażantów i kuropatw. Pod jego kierownictwem Bieganowo stało się prestiżowym ośrodkiem łowieckim, w tym również dewizowym. Przykładał ogromną wagę do postępu i innowacyjności, dlatego kombinat stał się miejscem różnego rodzaju praktyk naukowych, a celom tym służył własny ośrodek szkoleniowy w Zielińcu. Kombinat wykazywał stałą progresję, a efekty gospodarcze we wszystkich działach plasowały go rocznie w ścisłej czołówce zjednoczenia i kraju. Potrafił skompletować i utrzymać doskonałą kadrę wszystkich szczebli wykonawczych. Z jego inicjatywy powstały zakładowe osiedla mieszkaniowe o wysokim standardzie, a uruchamiane przez niego placówki usługowe i socjalne służyły całemu środowisku (młyny, piekarnie, lokale gastronomiczne, przedszkola, biblioteki, zespoły sportowe i in.) Wspierał rzeczowo i finansowo szkoły i parafie oraz wzorowo kooperował z sektorem indywidualnym. Na obszarze swego działania (trzy powiaty) kombinat był w znaczeniu pozytywnym hegemonem społeczno-gospodarczym. Był honorowany jako starosta dożynek centralnych i wojewódzkich oraz otrzymał najwyższe odznaczenie – Order Budowniczego Polski Ludowej. W 1990 przeszedł na emeryturę, ale w jego dyspozycji pozostawał nadal Ośrodek Łowiecki. Z małżeństwa z Wielkopolanką z Książa Leokadią Kaźmierczak miał troje dzieci: przedwcześnie zmarłego Marka oraz Marię i Janusza. Zmarł 28 października 1998 i został pochowany w Bieganowie.

Roman Nowaczyk (Stańczyk)

Źródło: Wrzesiński słownik biograficzny, red. Roman Nowaczyk (Stańczyk), wyd. 2, Września 2011, s. 209-210.